23.mars 2020
Nokkur orð í tilefni dagsins.
Í dag eru 8 dagar eftir af þessum mánuði.
8 langir dagar fyrir marga öryrkja og eldri borgara sem annað hvort búa á Íslandi við sult og seyru eða hafa kosið að leita að betri stað utan landssteinanna og ef til vill í aðeins betri aðstæður.
Í morgun sá ég comment á Facebook sem vakti mig til umhugsunar.
Þar var spurt hvort þeir sem hefðu flutt erlendis ættu rétt á bótum eins og þeir sem enn búa á Íslandi. Ég sé ekki betur en verið sé að tala um björgunarpakka ríkisstjórnarinnar og þetta comment semsagt í telfni þeirrar umræðu.
Ég spurði sjálfa mig hvort mitt framlag til íslensks þjóðfélags með sköttum og skyldum frá unga aldri, væri minna virði af því að ég bý ekki núna á landinu, en framlag þeirra sem enn búa á Íslandi?
Erum við sem höfum flutt frá landinu, í mörgum tilfellum til þess einfaldlega að drepast ekki úr hungri og vosbúð, minna virði en þeir sem lepja dauðann úr skel á Íslandi?
Mér finnst þetta viðhorf einkennilegt.
Mér sárnar svona comment þó ég eigi auðvitað ekki að láta það hafa áhrif.
Gengið á krónunni hefur ekki einungis áhrif á okkur sem búum erlendis, það hefur ekki síður áhrif á þá sem eru á Íslandi. Hækkanir dynja nú yfir. Hvenær hafa gengisfellingar ekki farið út í íslenskt verðlag?
Hefur það einhvern tíman gerst?
Það eru ekki bara öryrkjar og eftirlauna fólk sem býr erlendis sem er skilið eftir í aðgerðarpakka ríkisstjórnarinnar.
Þeir sem búa á landinu fá ekkert!
Það er ekki hægt að sakast við þá um heimtufrekju, er það?
Kannski erum við sem höfum flúið annrs flokks Íslendingar í augum sumra. Getur það verið?
Hulda Björnsdóttir
My thoughts shared with you 